...

Στις άδειες πόλεις που γυρνάς, εικόνες σε ξοδεύουν...
Αδύναμος να προσκυνάς, αυτούς που σε ληστεύουν...

Σαν δαίμονας να κουβαλάς, του κόσμου τους χειμώνες...
Στα μάτια της να κυνηγάς, παλιούς μικρούς κανόνες...

Μοναξιά μου όλα,μοναξιά μου τίποτα...
ΜΗ μ' αφήνεις τώρα, που είναι όλα πιο δύσκολα ...
Έρωτα μου όλα, κι έρωτά μου τίποτα...
ΜΗ μ' αφήνεις τώρα, που είναι όλα πιο δύσκολα...

Τις νύχτες ντύνεσαι μικρός, κάποιον θα ξεγελάσεις ...
Και ένα κακό που ήρθε χθες, τρέχεις για να προφτάσεις...

Μοιάζουν οι δρόμοι με φωτιά, τα βράδια του θανάτου...
Έρωτας που μυρίζει πια, αρένα στο άγγιγμά του...

Ποιος ο λόγος που γράφω; Παράπονο; Ξέσπασμα; Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων...

Όταν νιώθεις στο πετσί σου τους στίχους και το μεγαλείο τέτοιων τραγουδιών...

Πώς αλλάζουν έτσι τα πράγματα; Μια καλά, μια άσχημα...

Τελικά όλο ψυχολογικό είναι... Αν είσαι ΕΣΥ καλά, είναι τα γύρω σου... Εάν από την άλλη, ΔΕΝ είσαι καλά, ΔΕΝ είναι και τα γύρω σου...

Αύριο γράφουμε Θρησκευτικά... Μεθαύριο Οικονομία, Παρασκευή Χημεία, και τελευταία μέρα (6/6), Αρχαία... Έτσι... Να τελειώνουμε σιγά σιγά, να απομακρυνθούμε λιγάκι από την πόλη... Και πού θα πάω; ΟΠΟΥ βγάλει... Δεν το έχω καν σκεφτεί... ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ να φύγω... Anyway, όπως άφησα να εννοηθεί και πιο πάνω, δεν ξέρω τον λόγο για τον οποίο τα γράφω όλα αυτά... Δε θέλω να φανεί κάπως "κλαψιάρικο"... Καταλαβαίνετε τι εννοώ... Αλλά πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου, πριν γίνει το "Μπαμ!"...

Απαισιόδοξο μήνυμα; Μοναχικός δρόμος; Ποιος ξέρει... Ίσως...

Τα λέμε...